Gisteren hebben Suzannah en ik een bijzondere dag gehad! Deze keer geen foto’s dus, maar een leuk verhaal!!
Zoals de meesten van jullie waarschijnlijk wel weten wilde ik graag een paspoort voor Suzannah zodat ik samen met haar op verlof naar Nederland kan komen. Omdat ik nog in de adoptieprocedure zit, is dit niet altijd makkelijk om te krijgen. Jolanda en Maurits gaan in mei trouwen en natuurlijk willen we daar graag samen bij zijn, dus zo’n twee maanden geleden ben ik begonnen met het invullen van de papieren voor een aanvraag voor een paspoort. Daar moeten dan naast alle gegevens een heel aantal handtekeningen op van mensen hier uit de omgeving, de local counsils 1, 2, en 3 en dan nog de district counsil. Daarnaast heb je allerlei aanbevelingsbrieven nodig; van noah’s ark, van de school, van de local counsil 1, en ook al mijn papieren moesten erbij in het file. Dinsdag had ik eindelijk de laatste handtekening gekregen en konden we dus verder.
Gisteren zijn Suzannah en ik dus naar immigratie in Kampala gegaan om het paspoort aan te gaan vragen. Daar aangekomen het dossier met alle papieren laten zien, we moesten even buiten gaan wachten. Er is een soort pleintje daar omringd door de gebouwtjes en daar hebben ze een grote soort van partytent neergezet, waar bankjes onder staan, en daar zitten dan een heleboel mensen te wachten tot ze verder geholpen worden. Na even te hebben gewacht, werd Suzannah’s naam omgeroepen en werd ons verder verteld wat we moesten doen. We moesten naar een bank in het centrum van Kampala om daar te betalen voor het paspoort en dan moesten we wachten op het bonnetje van die betaling en dan weer terug komen. Dus wij achter op de brommertaxi naar die bank en daar betaald. We mochten twee en een half uur later terugkomen voor het bonnetje werd ons toen verteld. Nou, dat duurt dus even om zo’n bonnetje te maken.
Dus zijn we maar even wat gaan winkelen en een hapje gegeten en toen om twee uur weer naar de bank gegaan om het bonnetje op te halen, dat was gelukkig klaar, dus toen konden we terug naar immigratie. Daar het dossier met bonnetje weer laten zien, toen begon die man dat ons dossier niet de goede maat had, dus dat we eerst de papieren in een ander dossier moesten gaan doen. Tja, dus ik maar gevraagd waar je dan zo’n dossier kon krijgen, nou ik moest maar even naar de weg lopen, daar zaten wel vrouwtjes langs de kant van de weg en die hadden dossiers te koop. Dus dat maar gedaan, en inderdaad zo zijn we aan een nieuw dossier gekomen.
Ondertussen stond er een behoorlijke rij op de plek waar wij ook moesten zijn, dus daar maar bij gaan staan. Na een tijdje waren we aan de beurt en de man achter het bureau keek in het dossier, omdat het om een kind ging, moesten we nog een gesprek hebben met een rechter die het af of goed moest gaan keuren dat Suzannah een paspoort kreeg. We zouden naar die rechter gebracht worden, maar die kwam even later aanlopen, dus toen konden we daar met hem praten. Hij stelde wat vragen over Suzannah en over de adoptie en zo nog wat dingen. Na een tijdje schreef hij zijn goedkeuring in het dossier en ging het dossier weer verder. Het grappige op zo’n dag is dat er van alles gebeurd, maar dat je echt geen idee hebt vaak van wat ze nou doen en wat dat betekent voor de verdere procedure. Nou goed, er werden nog wat stempels en handtekeningen in het dossier gezet en toen mochten we weer buiten gaan zitten wachten en ging die rechter met ons dossier aan de slag zei hij. Tja, en daar zit je dan, twijfelend of je inderdaad dat paspoort gaat krijgen en hopend natuurlijk. Ondertussen kwam er nog een dikke regenbui, gelukkig was het tentdak waterdicht, maar de waterstromen kwamen wel onder de bankjes door. Na zo’n anderhalf uur wachten, niet wetend waar je aan toe bent, kwam die rechter weer aanlopen met in z’n hand een stapeltje paspoorten. We moesten weer meekomen. En ja, toen bleek dat hij inderdaad een paspoort voor Suzannah had gemaakt!!!! Echt ongelofelijk dat het in één dag gewoon gelukt was!! Ik weet meerdere verhalen van mensen die er maanden over gedaan hebben om voor hun kind een paspoort te krijgen en wij kregen het gewoon in een dag!! Ik geloof echt dat God hier zijn hand in had!!
Ik moest nog tekenen voor ontvangst en toen konden we gaan met een paspoort voor Suzannah op zak! Haar boek zoals ze het noemt!!
De man die ons zo geholpen had, was ook echt een bijzondere man! Toen hij ons het paspoort had gegeven en zo bijzonder alles voor ons geregeld had, wilde ik hem wat geld geven. Het is hier heel normaal dat mensen in zulke posities vragen om geld voordat ze zelfs maar iets voor je doen en vaak moet je ze wat extra toeschuiven om dingen sneller te laten gaan. Ik wilde hem dus wat geven als dank, maar hij wilde het gewoon niet aannemen, ik heb echt meerdere malen gezegd dat ik het hem graag wilde geven voor alles wat hij gedaan had voor ons, maar hij wilde het gewoon niet hebben. Hij vond dat ik er maar iets voor Suzannah mee moest doen en hij verdiende genoeg geld dus had geen extra nodig. Geweldig om in zo’n corrupt land zo iemand te ontmoeten!!
Het regende nog steeds toen we weggingen, maar dat kon me niets schelen, ik was echt zo blij! We zijn lekker achter op de brommer naar de supermarkt gereden en ondertussen lekker natgeregend, ik kon wel huilen van blijdschap dat God ons gewoon een paspoort heeft gegeven en dat ik samen met Suzannah naar nederland kan gaan komen volgend jaar! Ik zou het echt heel moeilijk gevonden hebben om haar hier achter te moeten laten en zou dan ook maar kort naar nederland komen, maar nu kunnen we gewoon echt samen op verlof komen en kan iedereen m’n dochter leren kennen! Geweldig toch!!
liefs van ons!
Reny en Suzannah
