In de afgelopen weken zijn Claudia en ik begonnen met het lesgeven aan topclass (de oudste kleuters) over emoties.
Omgaan met emoties is niet één van de makkelijkste dingen. Hier in Uganda is het een verhaal op zich, want aan emoties wordt niet echt ruimte gegeven. Het wordt vaak genegeerd of de kop in gedrukt. Als een kind loopt te huilen, zijn wij in Nederland toch wel zo dat we gaan vragen wat er aan de hand is. Hier wordt of gezegd ‘stop crying’ of ‘who was beating you’. De kids krijgen niet de kans hun verhaal te doen en dus ook niet de kans om hun emotie te accepteren. Ze ervaren zo niet dat het normaal is dat je bepaalde emoties hebt in bepaalde situaties en ze leren ook niet met deze emoties omgaan. In het huis zijn een aantal kinderen die hier echt heel veel moeite mee hebben. Deze kinderen weten niet goed hoe ze moeten reageren in bepaalde situaties. Sommige kinderen zijn heel stil, vallen niet op en verdwijnen een beetje op de achtergrond in de grote kinderschare. Andere kinderen zijn juist overdreven aanwezig en proberen (vaak op een negatieve manier) de aandacht te krijgen. Opgroeien in een kinderhuis is dan ook niet één van de makkelijkste dingen. Daar komt ook nog bij dat de kids allemaal al een ‘rugzak’ vol hebben. Ze hebben allemaal, stuk voor stuk, al de nodige dingen meegemaakt. Gecombineerd met het feit dat in Uganda emotie niet zo de ruimte krijgen, is het niet gek dat er wel een aantal kinderen zijn die hulp kunnen gebruiken bij het omgaan met emoties.
Claudia en ik hebben hier eens verder over nagedacht en hebben aan de hand van de methode "a box full of feelings" een lessenserie gemaakt aangepast op de situatie hier. We hebben een programma gemaakt voor 4 weken, waarbij we met 10 kinderen uit topclass (groep 2) 3x in de week aan de slag gaan. Eén keer geven we een klassikale les aan topclass, één keer werken we in een groepje van 5 kids en één keer in een groepje van 10 kids. Tijdens deze momenten praten we over de emoties ‘happy, angry, sad, afraid’ en situaties of gebeurtenissen waar je je zo kunt voelen, waarom je je dan zo voelt en hoe je kunt zien dat iemand zich zo voelt. Verder lezen we boekjes voor waarin de verschillende emoties terugkomen en we laten de kinderen tekeningen maken bij de emoties en oefenen met de gezichten die bij de emoties horen. In de speelklas is een hoekje ingericht, waar de leesboekjes liggen en waar spiegeltjes staan. Hiermee kunnen de kinderen de emoties oefenen.Inmiddels hebben we al twee weken achter de rug en de kids hebben al geleerd over de emoties ‘happy, angry en sad’. De kinderen doen leuk mee en leren er veel van. Ze zijn er echt mee bezig, want na schooltijd in het huis komen ze dingen benoemen. Bijvoorbeeld ‘Auntie Robina has an angry face’ of ‘You have a happy face’. Het help ook goed bij de gesprekjes met de kids. Je kunt nu bijvoorbeeld zeggen, ‘I see a sad face, what happened’ en de kinderen reageren hier dan meteen op. Leuk om te zien dat het zo bij ze leeft. We hopen dat het ook op lange termijn effect gaat hebben en dat de kids hun gevoelens leren herkennen, benoemen en accepteren.
Voor een van de laatste lessen hadden we plaatjes nodig van gezichten met emoties, dus hebben Claudia en ik een middagje op de playground rondgelopen met ons fototoestel en dat levert leuke emotie plaatjes op!
Fijn weekend en de groetjes van ons!!
De dansgroep bij de muziek en daarachter de familie van Leticia. 
Leticia in de paarse jurk dansend tussen de andere meiden. 
De bruidschat bestond uit: kleding voor de mannen en vrouwen in de familie, groente en fruit, rijst, bonen, frisdrank, een kip en zelfs een koe, maar die houden ze nog even tegoed!! Leticia zit hier op een rij met haar zussen, nichten, tantes e.d. en daarvoor de bruidschat! 
Tijdens het gehele feest waren er behoorlijk wat kinderen en later ook meer volwassenen uit de village rondom die naar het feest kwamen kijken! Het is natuurlijk ook een hele happening zo voor de omgeving! De kinderen genoten zichtbaar van het feest en vonden het natuurlijk helemaal interessant dat er ook nog twee blanken waren! 
