God is goed!

De afgelopen dagen zijn hier behoorlijk anders verlopen dan verwacht. Woensdagavond kregen we een telefoontje dat Piet en Pita overvallen waren in Johannesburg (waar ze voor 2 weken naar toe waren) en dat er op Pita geschoten was en ze nu in het ziekenhuis waren. De oudere kinderen waren nog wakker en natuurlijk waren zij behoorlijk ontdaan van het bericht. Veel kinderen en ook aunties en uncles waren in tranen en op z’n ugandees is dat vaak geen rustig gesnik.
We zijn bij elkaar gekomen in de kerk en na een tijd samen bidden en zingen werd iedereen weer wat rustiger. Het was bijzonder om gelijk na zulk nieuws bij elkaar te komen en samen God te zoeken voor het leven van Pita. Aan het einde van de avond kregen we een telefoontje dat Pita stabiel was en dat ze de volgende ochtend geopereerd zou worden om de splinters uit haar hoofd te verwijderen.
De volgende dag zijn we van alles gaan regelen. Piet en Pita hadden niets meer, geen geld, telefoons, kleding, paspoorten, etc. Na overleg hebben we samen besloten om Arnout (een Nederlander die hier net als ik voor onbepaalde tijd werkt) naar Johannesburg te laten gaan. Hij kon zo alles meenemen wat ze nodig hadden en hen ook bijstaan in het regelen van alles wat er geregeld moest worden. Die dag stond dus verder in het teken van regelen wat Arnout mee moest nemen en wat er nog gedaan moest worden. Bijzonder om te merken deze dag vond ik dat er zo’n eenheid was onderling. Geweldig om zo samen te mogen werken in zo’n situatie.
Ook hebben we met alle kinderen tekeningen gemaakt die Arnout mee kon nemen voor Piet en Pita. Het was goed voor de kinderen om zo met elkaar toch iets voor papa en mama te kunnen doen en het was ontroerend om te lezen wat sommige kinderen op hun papier schreven. Heel mooi!
Die dag werd Pita ook geopereerd, een toch wel risicovolle operatie, maar gelukkig kregen we eind van de dag bericht dat ze goed door de operatie heen gekomen was. Ook in de afgelopen dagen bleven goede berichten komen. Pita is van de intensive care af en is nu verder aan het opknappen.
Gisteren (zondag) hadden we ’s middags een kerkdienst met elkaar, wat we altijd hebben op zondagmiddag. Het was mooi om zo bij elkaar te mogen komen en samen God te danken en te prijzen voor wat Hij heeft gedaan. We zijn dankbaar voor het leven van Piet en Pita en dankbaar dat ze al zo aan het opknappen is. De dokters zijn er verbaast over! :-)

Suzannah en ik hebben de afgelopen dagen doorgebracht in het huis van Piet en Pita. Zij hebben een aantal kinderen daar wonen en ook de nieuwe kinderen blijven daar eerst een tijdje voordat zij het kinderhuis in gaan. De auntie die voor de kinderen zorgde tijdens hun afwezigheid was behoorlijk overstuur woensdagavond en het leek geen goed idee om haar alleen bij de kinderen te laten. Dus heb ik Suzannah uit bed gehaald en zijn we daar gaan slapen om haar te ondersteunen. Ook het weekend door zijn we daar geweest om er ook gewoon voor de kids te zijn.
Auntie Jesca is nu gelukkig weer lekker zichzelf en vanavond gaan we dus weer een nachtje in onze eigen bedden slapen, wat ook wel weer goed is. Voor Suzannah was het best intensief om daar te slapen en te zijn, dus zij zal ook zeker genieten van ons eigen huisje.

Verder is het afwachten hoe alles gaat lopen. Voorlopig zullen Piet en Pita nog in Zuid-Afrika blijven. Ze hebben een behoorlijk trauma opgelopen door alles wat er gebeurd is. Dus dat is ook echt een gebedspunt, dat ze alles een plekje kunnen geven en kunnen herstellen.

Dan nog even wat ander nieuws van de afgelopen tijd.
De afgelopen weken is de Noah’s Ark family uitgebreid met twee nieuwe jongetjes. Op 6 november is Hosea bij ons gekomen. Dit jochie werd door zijn moeder verlaten omdat zijn vader weigerde haar te helpen. Zijn vader en stiefmoeder wilden hem ook niet, zij hebben hem mishandeld en verwaarloosd tot de buren de politie hebben ingeschakeld en toen is hij door hen uit huis gehaald en naar Noah’s Ark gebracht. Het kleine manneke dat waarschijnlijk anderhalf jaar oud is, is erg ondervoed, ziek, bang en hij zit onder de littekens en wondjes. Hier in Noah’s Ark heeft hij een nieuwe naam gekregen en een geboortedatum. Hij krijgt nu de zorg, liefde en aandacht die hij gewoon verdiend! Een heerlijk jochie is het en het is super om hem te zien opbloeien! Zodra je bij hem in de buurt bent steekt hij z’n handjes naar je uit en hij vindt het heerlijk om geknuffeld te worden!!

Een dag later kregen we weer bericht van de politie. Een jongetje van 2 maanden oud had hulp nodig. Hij is toen hij twee weken oud was gevonden op straat door een vrouw, zij heeft anderhalve maand voor hem gezorgd, maar zag het toen toch niet meer zitten en heeft hem naar de politie gebracht. Bij ons heeft hij de naam Kaireh gekregen. Hij moest eerst even wennen aan de voeding, maar gelukkig gaat het goed met hem en kan hij heerlijk naar je lachen als je tegen hem kletst.

Thomas en Suzannah vinden het wel gezellig zo'n lieve baby!

Lieve groet vanuit Uganda!

Reny en Suzannah